Meneer de Bie heeft de aanwijzingen op het pakje nauwgezet gevolgd. De oven is voorverwarmd. Het dikke cakebeslag past precies in de vorm. Een uurtje, dan is hij klaar, zijn eerste cake. Vroeger bakte zijn vrouw cakes. Met rozijnen, heerlijk. Als de dag van gisteren lijkt het, maar haar laatste cake is al weer zo’n vier jaar geleden. Met het oog op de verhuizing leek het hem een goed idee vandaag zelf een cake te bakken.

Thuis gaat het al enige tijd niet meer. Dat meneer de Bie zijn echtgenote geen moment meer alleen kan laten is tot daaraantoe. Maar sinds ze ’s nachts dwaalt door het huis en hijzelf ook geen oog meer dichtdoet is de maat vol. Zijn vrouw moet echt worden opgenomen, had de casemanager benadrukt, anders zal hij er zelf aan onderdoor gaan. Een plek regelen was niet makkelijk. Daar kwam de spanning rondom de indicatie bij. En natuurlijk de schuldgevoelens. Had hij niet ooit beloofd altijd voor zijn vrouw te blijven zorgen? De gedachte daaraan snijdt meerdere keren per dag door zijn ziel.

Hij heeft het haar proberen uit te leggen. ‘Lieverd, binnenkort is het zover, dan ga je ergens anders wonen, daar is het beter voor je.’ Maar de boodschap dringt niet meer door. De afstand in beleving is te groot geworden. Een afstand die ook nog eens een ruimtelijke dimensie krijgt. Hij hier, zij daar. Een opluchting? Hou toch op.

De volgende ochtend kijkt meneer de Bie naar zijn cake. Hij is goed gelukt. Hij wikkelt de lekkernij in zilverfolie en legt hem voorzichtig bovenop de tas met spullen. Later zal hij de cake overhandigen aan de zuster die hen ontvangt. Ze zal hem bedanken en bemoedigend in zijn bovenarm knijpen. Ze zal begrijpen hoe vreselijk deze dag voor hem is.

Een paar uur later loopt het echtpaar gearmd door de schuifdeuren van het verpleeghuis. De taxichauffeur draagt twee volle tassen en zet ze bij de balie neer. Aardig van hem. Dan volgt het wachten. Een mevrouw excuseert zich tien minuten later. Het is nogal druk, er zijn zieken.

Een kamer, een bed, een nachtkastje. Gehaast laat de zuster het zien. Als meneer de Bie klaar is met inpakken mag hij een aantal formulieren invullen. Daarna volgt een rondleiding over de afdeling. ‘Ik heb nog wat lekkers voor jullie meegenomen’ zegt meneer de Bie. Maar de zuster heeft de kamer al verlaten.